Ree rent door het nevelige bos, blijft plots staan,
ziet me, geborgen tussen de tenen van reusachtige Beuk,
Ree kijkt even nieuwsgierig als ik,
rent dan verder, de ochtendgloed tegemoet.
Zomer draagt Winter in me mee,
soms als last, vaker als ruimte,
als de stilte dragend is,
er zoveel schittert in vertragen,
uitputting en verwarring niet opgetild hoeven worden.
Mijn hand streelt de schors van Beuk.
Kijkt Beuk van bovenaf naar me neer?
Zit bewustzijn op een bepaalde plek?
Luister ik wel goed?
Het is Rups die me uit mijn hoofd haalt en bij de hand neemt.
Ze kruipt steeds verder, onverstoord, zonder zichtbaar doel.
Ze kriebelt mijn huid, plooit en kruipt en mijn handen draaien mee.
We bewegen samen. Even zijn er alleen Rups en ik.
Ook onze groottes lijken verdwenen.
Ik voel Beuk warm in mijn rug. Ja! Zo!
Rups kruipt op Beuk. En ik stap op Aarde.
Wordt Rups straks Vlinder?
Wind waait door mijn losse haren
en neemt zaden in overgave met zich mee.
(Pays des Collines – aug 2025)
–
Schorsweefwerkjes zijn creaties met lokale zelf gesponnen en plantaardig gekleurde wol, en gejutte schors, mos en vruchten uit het bos.
