“Conny was mijn individuele begeleider, een vertrouwenspersoon. Ons contact is echt mooi, nog steeds. Ze zei: ‘ik ben hier en ik ga nooit meer weg.’ Ze zag mijn echte, mijn oprechte ik, zonder alle kattenkwaad, en ik kon haar dingen in vertrouwen vertellen. Ze oordeelt niet. Ik kan haar alles zeggen en als zij zegt dat het fout is, dan luister ik, en geloof ik het.
Toen ik depressief was in Kaprijke en het echt niet goed ging, zei ik dat ik me opnieuw wou laten opnemen. Zij heeft dat voor mij geregeld. En ze is elke week op bezoek geweest. Ik voel veel liefde voor de mensen die er voor mij waren op mijn donkerste dagen.
Wat ze nu is voor mij, nu ze mijn begeleidster niet meer is? Mijn wasserette 🙂 Ze is als een soort tweede moeder. Ze heeft het zelf een tijd heel moeilijk gehad en toch is ze er ook voor mij gebleven. Dat is heel speciaal. We hebben altijd mooie gesprekken. Ze heeft zoveel liefde en is oprecht.” – Lars
Voor het verhalenproject onGEHOORD luisterde ik in 2024 verhalen van jongeren in Kaprijke tevoorschijn. Jongeren die in De Kere, een kleine residentiële voorziening van de bijzondere jeugdzorg in Kaprijke wonen of woonden. (Je leest hier meer over het project).
Als er voor mij iets uitsprong in de verhalen,
iets wat steeds terugkeerde,
is het hoe belangrijk het menselijke is:
de begeleiders met wie een meer persoonlijke band ontstaat,
een leraar die echt luistert en wil helpen,
een stagebegeleider die meegaat naar je diploma-uitreiking, …
Hoe essentieel het voor jongeren is dat ze ervaren
dat mensen dingen voor hen doen,
los van jobs, rollen en takenpakketten.
Situaties en relaties waar het goed voelt en plezant is,
waarbij ze kunnen gaan (leren) vertrouwen
dat mensen er voor hen zijn en iets voor hen doen
omdat ze hen zien,
omdat ze hen belangrijk vinden,
omdat ze in hen geloven,
omdat ze hen graag hebben.
Het lijkt zo vanzelfsprekend en toch is dat er vaak niet.
Het zijn die momenten die ze zich jaren later het best herinneren.
Wat een waarde huiselijkheid heeft, ook dat zag en hoorde ik.
Op zoveel manieren zijn begeleiders daarmee bezig, en jongeren zelf ook,
en tegelijk is het iets heel fragiel.
Ik hoorde hoe waardevol de huishoudelijk medewerker hierin is,
hoe zij het menselijke en huiselijke makkelijker in haar dagelijks werk weeft.
Terwijl het voor begeleiders veel meer balanceren is
tussen regels en structuur bewaken en jezelf kunnen zijn en tonen.
(terwijl de structuur evenzeer is iets dat jongeren – vaak pas nadien – erg waarderen).
Wat een waarde de driedaagse daarin heeft,
waar begeleiders een andere kant van zichzelf kunnen tonen
– zotter, creatiever, speelser, avontuurlijker, …
één die bijdraagt aan verbinding,
maar weinig ruimte krijgt tijdens de alledaagse werking.
“Als ik één iets zou willen inkaderen uit mijn tijd in Kaprijke, zijn het de momenten met begeleidster Nikita. Ik deed mijn verhaal bij haar en zij deelde ook haar verhaal met mij, ook over de moeilijkheden in haar persoonlijk leven.
Het voelde niet als een opvoeder-cliënt-relatie, meer als vriendschap, als twee mensen die elkaar kunnen aanvullen en troosten. Ik voelde me gerespecteerd door haar. Zij heeft iets in mij gezien dat ik zelf nog niet zag. En daarom respecteerde ik haar nog meer. Ze heeft iets achtergelaten: het gevoel dat ik meer in mijn kuip heb dan ik dacht.” – James
Aangesproken worden op je talenten en kunnen bijdragen.
Ook dat kwam vaak terug in verhalen, en in gedeelde momenten,
zoals met Lucas die me meenam
naar de Kaprijkse boerderij waar hij vaak gaat meewerken.
Hij liet me zien wat de waarde is van deze plek.
Een plek waar hij niet moet zijn, maar mag zijn.
Waar hij ook zichzelf mag zijn, en gestimuleerd wordt in zijn talenten.
Waar veel kan en weinig moet. Waar hij gezien wordt.
Waar hij graag is. En iets te vertellen heeft.
De jongeren leerden mij, en met mij hopelijk vele anderen,
hoe belangrijk het is om hun talenten en krachten te zien,
om hen te vragen (haalbaar) bij te dragen, hen daarin kansen te geven.
Hoe zulke ervaringen vaak een grote invloed hebben op een keuze, een nieuwe stap, …
Het verhalenproject onGEHOORD
werd in mijn ogen een ode aan de menselijkheid
en tegelijk een oproep voor wie hem horen wil
om mens te zijn onder de anderen
om een ander – jongeren en ouderen – gewoon te ontmoeten,
in gelijkwaardigheid,
te zien, echt te zien, en te vragen, ook om te helpen, waar kan.
En, eerlijk, ik ben zo blij om te horen dat er nu, enkele maanden na het project,
een jongere – die houtbewerking wil gaan doen op woensdagnamiddag gaat meewerken
in het atelier van een buurtbewoner, dat hij meegenomen wordt in haar wereld,
zinvol kan bijdragen en daar wat mee verdient.
Dat is wat ik hoopte en blijf hopen
dat de verhalen bewegen
en bijdragen aan nieuwe praktijken, nieuwe verhalen.
—–
Wil je de sfeer van het verhalenproject opsnuiven? Een deel van de verhalen van de jongeren beluisteren? Dat kan nog even via www.lef.be/ongehoord.
OnGEHOORD was een samenwerking van Blij Leven, LEF en Gloed met de steun van Omgevingsfonds Milde Meetjes.
