Het begon met een vraag op een luie zondag:
Els, kunnen we je helpen in je tuin?
Twee buurjongensgezichten boven de hoge muur.
Eigenlijk begon het eerder.
De geluiden van spelende jongens achter de muur
maakten me in de lente van 2020 benieuwd
naar hen, jongeren in de bijzondere jeugdzorg,
hoe het met hen ging, in afzondering, op elkaar aangewezen.
Ik ging het hen zelf vragen en schreef hun verhaal,
en later dat van vele anderen voor Iedereen Verdient Vakantie.
Zo leerden we elkaar kennen. Dat helpt.
Bij ballen over de muur.
Bij ontmoetingen op straat.
Op luie zondagen met een vraag.
K. en S. kwamen om de dag met volle gieters langs
om elke bloem een goede start te geven
want ik was een weekje weg.
Wat was ik fier.
Die zondag was er plots
het idee om samen de border
van het straatje tussen ons in
proper te maken, te wieden,
en er de zonnebloemen te planten
die ik had voorgezaaid.
We werkten en plantten samen
en amuseerden ons, of toch zo ongeveer.
Enthousiaste K. met megalomane gedachten
en zorgzame S. met aarde-onder-mijn-nagels-vrees en ik.
We wilden de buren opvrolijken met de zonnebloemen,
en alle schoolkinderen en uitgelaten honden.
K. en S. kwamen om de dag met volle gieters langs
om elke bloem een goede start te geven
want ik was een weekje weg.
Wat was ik fier.
Ik keek ernaar uit om als de jongens weer automatisch
de schuld kregen van rariteiten in het dorp
te kunnen wijzen naar bloeiende bloemen en te zeggen:
ook dat zijn de jongens van de buren!
We lieten de gemeentelijke dienst weten dat we de bloemen plantten.
We vroegen houtsnippers om de border proper te houden.
Langs verschillende wegen. We hoorden niets.
Op een zomeravond,
waren de planten,
zeventig stuks op een rij,
al hoger dan onze knieën,
allemaal verdwenen.
Op een zomeravond,
waren de planten,
zeventig stuks op een rij,
al hoger dan onze knieën,
allemaal verdwenen.
Ik schreef een scherpe mail
en legde enkele vingers op wonden
toen ik nog meer verontwaardigd werd na hun antwoord.
Je kan de schuld niet afschuiven op een jobstudent
die alleen de opdracht krijgt het hele straatje proper te zetten.
Vorig jaar vernielden de jongens
enkele patattenplanten van de buurman.
Ze moesten én een excuusbrief schrijven,
én de planten vergoeden, én een cake bakken.
Welke les zullen we hen nu leren? Nu hun planten zijn vernield.
En zouden we dit pijnlijk moment kunnen aangrijpen
om hier voor een duurzame oplossing en begroeiing te kiezen?
Dat vroeg ik de mannen – ambtenaren en politici – van de gemeente.
Ze hebben er heel lang over vergaderd zeiden ze.
Ze zaten er mee verveeld. Het zou niet meer gebeuren.
Ik kreeg excuses en twee flessen wijn.
Twee flessen wijn.
Voor de border die na twee blote dagen weer richting wild van kruid en afval groeit.
Voor twee tieners met wat stempels en bijhorende medicijnen.
Soms is het moeilijk niet cynisch te zijn. Twee flessen wijn.
Voor de border die na twee blote dagen weer richting wild van kruid en afval groeit.
Voor twee tieners met wat stempels en bijhorende medicijnen,
die zich open stellen voor de natuur en hun handen uit de mouwen willen steken voor de buurt.
Soms kan je beter zwijgen.
Ik trok me terug in mijn tuin,
waar wel bloemen bloeiden.
En op een avond namen S. en ik afscheid,
hij ging elders begeleid zelfstandig wonen.
We klonken op het leven, toch met een glaasje wijn.
Deze lente begon ik weer van voren af aan.
Opnieuw en anders.
Deze lente begon ik weer van voren af aan. Opnieuw en anders.
Ik zaaide zonnebloempitten voor.
Met tuinman M. zorgde ik voor humus en een laagje houtsnippers,
met de hakselaar die ik leende van T. en I.
Met A., de jongste jongen van de buren, plantte ik de bloemen.
De rode beuk zag dat het goed was. De rosse kat hield ons gezelschap.
Een groenwerker zette het straatje proper, langs de bloemen heen,
want buurvrouw A. maakte prachtige bordjes:
Laat de bloemen bloeien.
Laat de bloemen bloeien.
Levendige woorden
die creatiekracht in zich dragen.
Laat de bloemen bloeien.
zo wou ik het.
Levendige woorden
die creatiekracht in zich dragen.
Ze deden me denken aan
Let the river live
de slagzin van demonstranten
in Noord-Noorwegen ***
die me ontroerde.
Het vraagt een heel dorp
om bloemen te laten bloeien
dacht ik, hoe contradictorisch ook.
Bloemen bloeien gewoon.
Het vraagt een heel dorp
van meer dan mensen
om onze weg terug te vinden
naar natuurlijk samen-leven.
december 2022
*** De Noorse eco-filosoof Arne Naess vertelt erover in “De roep van de Berg”, de Nederlandse versie van “The Call of the Mountain” (1997) over hem en de Deep Ecology beweging. Echt een aanrader!
