De roze letters in het straatje trekken je naar zich toe.
Ze vragen je: Wat zegt de rode beuk jou?
Al liep het vraagteken uit tot een boom.
Nadrukkelijker dan zonnebloemen,
niet zomaar uit te trekken,
uit dezelfde stof ontstaan.
Doorheen hun verval zie ik
voorbije generaties en volgende,
de kringloop waar ze deel van zijn en hoe
levendig het voor hen deze lente begon.
Bij A.:
Het begon met een vraag op een luie zondag:
Els, kunnen we je helpen in je tuin?
Twee buurjongensgezichten boven de hoge muur.
Eigenlijk begon het eerder.
Ik maakte elders een bloemenbed winterklaar
en zag een beukenblad. Toen hoorde ik dat.
Je hebt de groeten van de rode beuk.
Ik keek op naar jonge beuken.
Verbaasd. Geraakt. Gezien.
Laag na laag halen we van de takkenhoop af.
Zes kubieke meter hoop in verschillende stadia van compostering
waarin hij en zijn voorganger rommel, puin en vuil dropten.
Ik zie het voor me
hoe steeds meer mensen
door de knieën gaan, stil worden
met hun handen in de aarde
en hun oor en hart te luister.
En toen was ik jou in de Raad van Alle Wezens.
Jouw wortels trokken me diep in de aarde, ik sprak en stond met jou,
door weer en wind, in zon- en maanlicht, heel andere tijden.
We raakten verstrengeld. Dat bleef.
Het is moeilijk in schaarste te denken in een tuin van overvloed.
De zee van mogelijkheden is hier onstuimiger dan angst voor tekort.
Wat een welkom medicijn in deze tijd.
Ze toont dat hij niet bang hoeft te zijn om te vallen.
Stilvallen is niet vallen.
Hij kàn nòg trager.
Gewoon, de voeten op de grond.