Het is moeilijk in schaarste te denken in een tuin van overvloed.
De zee van mogelijkheden is hier onstuimiger dan angst voor tekort.
Wat een welkom medicijn in deze tijd.

Zaden oogsten, zaailingen potten, planten vermeerderen.
Dat doe ik dezer dagen, heerlijk!
Net als experimenteren met planten stekken.
Het leven gaat hier verder in potten,
op weg naar nieuwe tuinen van vrienden.

Sinds ik een voedselboszomerschool volgde
en me verdiepte in permacultuur,
beknot ik geen uitbundigheid meer
in mijn kleine moes- en kruidentuin.

Onder de rankende Oost-Indische kers, groeit de munt weelderig,
er ontstaan nieuwe wegen waar paden worden versperd.

De tuin daagde me uit de chaos te omarmen (en tomaten te oogsten tussen een brandnetel),
en ik keek een oude genetische angst – wat de buren zouden zeggen – in de ogen. 

Nu pluk ik verdwaalde zaailingen en uitlopers uit paadjes en het gras
om elders te gaan floreren. Meer door minder te doen.
En al die stengels vol zaden…

Het is moeilijk in schaarste te denken in een tuin van overvloed.
De zee van mogelijkheden is hier onstuimiger dan angst voor tekort.
Wat een welkom medicijn in deze tijd.

Alles groeit hier samen in een natuurlijke successie
naar wilder, meerlagig, meer relaties en diversiteit, evenwichtiger.
Ik observeer en leer, kan meebewegen en richting geven.

De aarde nodigt me uit te zien wat er is. De smalle weegbree
die hier voor het eerst groeit terwijl ik uitslag op mijn huid krijg.
(om maar iets te noemen ;-))
(ik herinnerde me haar heilzame werking trouwens maar na een hele tijd)

Wat een heerlijke plek om te zijn
als ik meer vragen heb dan antwoorden,
me onzeker en overprikkeld voel.
Het leven is hier vaak vanzelfsprekend.
Er valt nog zoveel te horen. Wat ik ben vergeten.
En te weten. De natuur en wij zijn één.

Alles plooit nu samen de herfst in. En ik plooi mee.
Groei maakt plaats voor rust en belofte.


oktober 2022


Sandra Vermeiren van Aardebloesem inspirerende me met haar Voedselbos-zomerschool. Een aanrader!